02-Jul-2016

(G)een Open Hart

 

Ik heb mezelf heel lang als een nogal liefdeloos iemand gezien. Ik was ook heel blij verrast toen iemand een jaar of vijftien geleden, ongevraagd te kennen gaf dat hij daar duidelijk heel anders over dacht.

Allerlei gevoelens, waarvan ik vond dat ik ze moest hebben had ik niet. Ik wist bijvoorbeeld dat mijn moeder dolgraag door mij geknuffeld wilde worden, maar ik kon het niet, Het zou onoprecht gevoeld hebben. Toen mijn ouders stierven had ik wel verdriet om hen, omdat het laatste deel van hun leven zo pijnlijk was geweest, maar ik heb ze geen moment gemist.

 

Ook bedacht ik dat mijn zorgzaamheid voornamelijk mensen betrof waarbij ik graag mee omging. Dat was dus eigenbelang, vond ik, en derhalve geen liefde.

Wat dat laatste betreft heb ik ontdekt dat iedereen altijd per definitie alleen dingen doet waar hij een belang voor zichzelf in ziet, ook al was het alleen maar om zich niet schuldig te hoeven voelen. Eigenbelang en liefde sluiten elkaar helemaal niet uit. In tegendeel liefde is de ultieme vorm van welbegrepen eigenbelang.

 

Ik kon/kan ook niet zo goed mijn hart openen. (Kunnen vrouwen dat beter dan mannen? Ik hoor vrouwen het daar heel veel over hebben, mannen nooit.) Was het ook daarom dat ik altijd met mijn mond vol tanden stond als iemand aan me vroeg: "Houd je van me?". Denken dat houden van een het open-hart-gevoel impliceert, en dat ik dat niet had.

 

Ik heb drie keer in mijn leven gehad dat mijn hart echt goed open ging.  Alle drie de keren niet langer dan een halve tot hoogstens enkele minuten, maar wel met een intensiteit alsof in die halve minuut vijftig jaar liefde naar buiten moest stromen.

Voor mij was het toen in een klap duidelijk: dit is dus liefde! En ook een ’zeker weten: dit is dus waar het allemaal om gaat.

Maar het was tegelijkertijd ook pijnlijk. Het was onuitsprekelijk mooi, maar het duurde maar een halve minuut;  Het was me overkomen. Ik kon het volstrekt niet reproduceren. Wat moest ik ermee?

Het is niet voor niets dat ik dit blog schrijf, en dat er een vraagteken in de titel staat.

 

Ik denk dat de ervaring van een open hart datgene is wat de meeste mensen primair als liefde ervaren, en dat ik mezelf vooral als nogal liefdeloos ervoer, omdat ik die ervaring niet zo goed kende.

Op een gegeven moment heb ik me wel gerealiseerd dat dat geen reden was om mezelf te veroordelen. Het was toch geen opzet dat ik dat gevoel niet had?

 

Ik heb gelukkig ontdekt dat er ook andere manieren zijn waarop de liefde door een mens de wereld in kan stromen. Een van die manieren is de dingen met toewijding en bezieling doen (misschien is dat wel een typisch mannelijke manier). En als het erom ging met hart en ziel mijn werk en hobby’s te doen dan durfde ik mezelf wel wat punten te geven. Daardoor werd het gemakkelijker om in vrede met mezelf te leven.

 

Maar net zomin als het je aan te rekenen valt als je bepaalde gevoelens niet hebt, is het ook geen verdienste als je met bezieling je werk kunt doen.

Het kan je zomaar weer worden afgepakt. Dat heb ik ervaren toen ik in een depressie belandde (die nu gelukkig ver achter me ligt).

En daarom is dankbaarheid de houding die het beste past tegenover alle manieren waarop je liefde  kunt ervaren, of je die liefde nu krijgt of geeft.

 

Afbeelding:

Rembrandt Harmenszoon van Rijn (1606 – 1669)

Het Joodse Bruidje (periode 1665-1669)

Klik hier voor de volledige afbeelding.

Voor mij is grootsheid van Rembrandt vooral gelegen in de intens liefdevolle manier waarop hij mensen afbeeldt. Kijk vooral eens naar de man op het schilderij, zijn gezichtsuitdrukking, hoe respectvol, liefdevol en teder hij de vrouw omhelst. De tekeningen van Rembrandt denk ik ook te herkennen aan de liefde voor het onderwerp die ze uitstralen.

Voor zover ik weet stond Rembandt niet bekend als een bijster liefdevolle man. ik geloof dat hij nogal knorrig kon zijn. Maar kennelijk was zijn schilder- en tekenkunst de manier waarop hij zijn liefde aan de wereld kon geven, en daar kunnen we tot op de dag van vandaag dankbaar voor zijn.

 

 

 

 

Breng dit blog onder de aandacht van een vriend

reactie van Joke --- 05-Jul-2016 13:29
----------------------------------------------------------------
je legt je ziel wel open Jeroen!! Ik vind jou een heel liefdevol mens😘

reactie van Hans Vermeer --- 05-Jul-2016 17:23
----------------------------------------------------------------
Mooie blog, Mooi dat slot met Rembrandt. Vanuit velerlei opvattingen kun je hem overigens zelfs nog erger typeren dan als een knorrige man. Hij was in de verhouding met Geertje Dircx ronduit schofterig: door zijn toedoen werd Geertje immers enkele jaren in het Spinhuis in Gouda opgesloten. Voor mij altijd intrigerend hoe mensen die in hun kunstwerken blijk geven zoveel begrip⁄gevoel voor anderen te hebben in de werkelijkheid zo liefdeloos kunnen zijn. Het omgekeerde gebeurt ook: W.F.Hermans was geen uitgesproken sympathiek persoon , maar hij heeft in zijn polemieken over Weinreb juist veel compassie laten zien met mensen die door toedoen van Weinreb en Weinreb‐aanhangers in problemen werden gebracht. Ik merk bij mij zelf ook dat compassie een belangrijke component van liefde kan zijn, compassie en ontroering.

reactie van Laura --- 07-Jul-2016 06:01
----------------------------------------------------------------
wawww wat durf je open en kwetsbaar jezelf te tonen! Mooi!! En jaaaa dankbaarheid is een diep liefdevolle houding naar mezelf , naar anderen én naar t Leven toe!! En of je hart openen n vrouwen‐zaak is? Daar ga ik ns over mijmeren...... lauknffie

Geef een reactie

Naam *

Email (als je een melding wil dat je bericht verstuurd is
of als je een reactie wil)

Reactie

* verplicht veld