25-Sep-2018

Denken mannen echt alleen maar aan één ding

Er wordt vaak gesteld dat mannen bij het vrijen maar aan één ding denken: klaarkomen. Ik kan natuurlijk alleen maar voor mezelf spreken, maar ik denk dat het in veel gevallen niet klopt. En voor zover het al waar zou zijn, lijkt het me het toch niet handig om je tot die constatering te beperken, en loont het de moeite om te kijken of er wat meer te ontdekken valt over de achtergronden van  die “monomanie”.

 

Prestatiedwang 

Ik denk dat prestatiedwang belangrijke drijfveer is. Op zich is dat niet zo vreemd.  Een wijd verbreid verlangen  in alle behoeften van je partner te kunnen voorzien is wijd verbreid, maar als je een beetje nadenkt is duidelijk dat het irrealistisch is te verwachten dat je dat ook werkelijk kunt. Toch is het vaak wel weer even slikken als je merkt dat je partner fijner met iemand anders gepraat of gedanst heeft dan met jou. Op het gebied van seksualiteit is dat nog vele malen sterker. 

Meestal is er in een relatie (een stilzwijgende) afspraak van exclusiviteit op het gebied van seks. De ander ziet er omwille van jou van af seks met anderen te hebben. Dan voel je wel de verplichting om er voor te zorgen dat ze dat niet als opoffering hoeft te ervaren. Je wil dat ze dat bij jou geweldige seks ervaart en je gaat heel erg je best doen, hetgeen vaak tot veel krampachtigheid en weinig bevredigende seks leidt. Je kan het ook als botte angst zien. Als je niet goed genoeg in bed presteert dan loopt ze misschien weg. Die zelfde angst leidt er bij vrouwen vaak toe dat ze hun mannen het liefst maar in de waan houden dat ze geweldige minnaars zijn. En op die manier dragen ze beiden, met de beste bedoelingen, bij aan het uithollen van de verbinding.

 

Het is heel instructief te kijken hoe het fenomeen prestatiedwang bij de Tango een rol speelt. Als je in de tango de rol als leider hebt voel je sterk de verantwoordelijkheid om van een dans iets boeiends te maken (je wil natuurlijk graag dat ze de volgende keer weer met je wil dansen). Daarom doe je je best een zo uitgebreid mogelijk repertoire aan interessante dansfiguren onder de knie te krijgen. Volgers kunnen je dan proberen te overtuigen dat het daar helemaal niet om gaat. Dat het gaat om afgestemd fijn samen muzikaal bewegen, en dat het dan zelfs een pre is als het niet al te ingewikkeld is. Maar toch blijf je de prestatiedwang je achtervolgen. Ik denk dat mutatis mutandis hetzelfde geldt voor vrijen.

Heel opmerkelijk is overigens dat vrouwen die op een gegeven moment als leider gaan dansen, en die omdat ze jarenlang volger zijn geweest weten wat wel en niet  fijn is voor een volger, die prestatiedwang ook gaan ervaren en in precies dezelfde valkuil dreigen te stappen.

 

Gewoonte

Vooral als stellen al lang bij elkaar zijn, loopt de erotiek een behoorlijk risico om sleetse trekjes te krijgen. Dat komt niet door onwil of onverschilligheid is. `Het is veeleer angst is die daar aan ten grondslag ligt. Voor veel mensen, zowel voor mannen als voor vrouwen, is het heel angstig om over seks te communiceren. Het wordt ook steeds angstiger buiten de vertrouwde paden te treden. Daardoor wordt steeds meer teruggevallen op recepten die in het verleden gewerkt hebben. Het vrijen krijgt dan steeds meer het karakter van het afwerken van een standaardprogramma waar de bezieling in ontbreekt.  (In een volgend blog zal ik aandacht besteden aan het belang van communicatie over seksualitiet)

 

Bij een Tantra training die ik ooit gevolgd heb werd ingegaan op dat afwerken van standaard scenario’s, waarbij het orgasme als helder doel centraal staat. Betoogd werd dat de ervaring van vrijen veel rijker en vervullender is als je helemaal geen plan en richting hebt en gewoon kijkt wat er gebeurt zonder iets te willen.

De volgende dag deed een man verslag van wat er zich die nacht tussen hem en zijn partner had afgespeeld: “Normaal als ik aan het vrijen ben kom ik op een gegeven moment op een kruispunt en dan steek ik kloek en doelgericht over. Nu was het alsof ik op Place Charles de Gaulle terecht kwam. En maar rondjes draaien, wat een feest. Maar op een gegeven heb ik toch wel heel duidelijk een afslag genomen”.

 

Uiting van verlangen naar verbinding

Hieronder een manier hoe je ook zou kunnen kijken naar het verlangen van veel mannen om wel te vrijen en niet te hoeven praten.

Ik denk dat mannen de behoefte hebben hun verlangen naar verbinding (dat er zeker weten is) vooral lichamelijk tot uiting te brengen. Op zich is dat helemaal niet zo gek. Het gaat over dingen waar moeilijk woorden aan te geven zijn, en mannen zijn niet altijd even vertrouwd met het onder woorden brengen van gevoelens. Bovendien is lichaamstaal vaak veel directer. Dat ze niet over die gevoelens praten wil echter helemaal niet zeggen dat ze er niet zijn. 

Het vrijen van de man is dan een non-verbale uiting van het oerverlangen van de terugkeer naar de moederschoot. Uiteraard kan hij niet terugkeren naar de moederschoot, maar hij stort er wel zijn zaad, zijn levenskracht. Door de seksuele opwinding waren al zijn krachten gemobiliseerd, maar met de ontlading vloeit alle kracht weg. Hij heeft zich volkomen kwetsbaar en weerloos overgegeven aan zijn partner.

 

Een vriendin vertelde me dat het haar regelmatig gebeurt dat ze een enorme golf van liefde door zich heen voelt stromen op het moment dat een man zijn zaad stort. Ze vertelde dat ook veel van haar vriendinnen die ervaring kenden. Dat sluit ookj heel goed aan bij het beeld van mannelijke seksualiteit dat ik hierboven heb geschetst

 

Een bekende uitspraak van Ovidius is “post coitum omne animal triste est sive gallus et mulier” ofwel “Na de gemeenschap zijn alle levende wezens triest zowel de haan als de vrouw.”

Tegenwoordig heet dat “post coitale dysforie”. Het komt heel veel voor, en het is heel begrijpelijk dat het je de lust tot vrijen ontneemt. Het gaat dus kennelijk over iets van alle tijden.

Maar als het vrijen zo gaat als ik hierboven beschreven heb, kan ik me niet voorstellen dat er bij een van de twee partijen sprake is van die post-seks-blues

Aangenomen wordt dat de dip na het vrijen veroorzaakt wordt doordat na een kort moment van euforische verbinding, het besef van je fundamentele eenzaamheid extra hard binnenkomt.

 

Ik denk dat het net iets anders zit.

Volgens mij is het overigens ook niet iets wat alleen bij vrouwen voorkomt. Ik ken het zelf maar al te goed. Ik denk dat het zich bij mannen vaak iets anders uit, die “vermannen zich” en gaan een sigaretje roken om het akelige gevoel te verdrijven (waardoor het voor de vrouw alleen maar nog erger wordt).

Het gaat volgens mij niet om het besef van een fundamenteel onvermogen, maar om een diep besef van falen omdat het die keer weer niet gelukt is om een echte verbinding tot stad te brengen.

 

 

 

 

Breng dit blog onder de aandacht van een vriend

Geef een reactie

Naam *

Email (als je een melding wil dat je bericht verstuurd is
of als je een reactie wil)

Reactie

* verplicht veld