18-Sep-2018

Hij wil vrijen, Zij wil praten

 

Het komt veel voor dat de vrouw in een relatie graag wil praten over wat er in haar en in haar partner omgaat om zo een gevoel van verbinding te ervaren voordat ze met hem tot een lichamelijke verbinding komt, en dat de man daar niet zo goed raad mee weet en zijn verlangen naar  verbinding het liefst meteen lichamelijk tot uitdrukking brengt.

 

Niet zelden ontaardt dat in een vicieuze cirkel: De vrouw dringt er steeds nadrukkelijker op aan om met de man te kunnen praten, waardoor de man, die daar niet goed raad mee weet, zich steeds meer terugtrekt. Bij het vrijen is het precies andersom. De man dringt steeds harder aan op lichamelijk contact, waardoor de vrouw een steeds grotere weerstand  ervaart.

 

Vaak lijkt het  onmogelijk om deze vicieuze cirkel te doorbreken. Soms wordt de relatie beëindigd, omdat men geen uitweg meer ziet en in andere gevallen sukkelen de partners eenzaam met elkaar verder, omdat ze denken dat het patroon waarin ze terecht zijn gekomen onvermijdelijk is (omdat het zo vaak voorkomt).

Ik vind dat heel tragisch, juist omdat er in zulk soort gevallen vaak helemaal niets fundamenteel fout zit, de partners zijn alleen de weg naar elkaar kwijtgeraakt en zitten op een dwaalspoor om de weg weer terug te vinden.

 

De discussie tussen de partners spitst zich steeds meer toe op de onmogelijkheid wezenlijk met elkaar in contact te komen. Het wordt een soort loopgravenoorlog waarin beide partners als enige oplossing zien dat de ander verandert. Het gaat de relatie steeds meer beheersen en daardoor is er steeds minder aandacht voor de positieve aspecten van hun verbintenis.

 

Wat kan je er aan doen

Het is heel lastig om op eigen kracht uit zo’n impasse te komen. Stellen die uiteindelijk in therapie gaan hebben er vaak spijt van dat ze dat niet jaren eerder hadden gedaan. In een volgend blog zal ik over therapie schrijven. Deze aflevering gaat erover wat je zou kunnen doen om op eigen kracht aan een oplossing te werken.

 

De eerste en allerbelangrijkste stap is te stoppen met de verantwoordelijkheid voor de oplossing van het probleem, en dus de “schuld” bij de ander te leggen en in plaats daarvan te erkennen dat je een gezamenlijk probleem hebt, en dat dat probleem niet het gedrag van de een of van de ander is maar de vicieuze cirkel waarin je samen gevangen zit.

 

Je moet ook accepteren dat de stappen die je van je partner verlangt kennelijk te groot voor hem of haar zijn. Je moet de bereidheid hebben te zoeken naar kleine stapjes die je zelf zou kunnen maken, en zoeken naar manieren om het je partner gemakkelijker te maken ook kleine stapjes te zetten.

Dat stappen zetten kan de vorm aannemen van concrete daden, maar het is soms minstens zo krachtig als je bepaalde feiten met andere ogen gaat bezien.

 

Ik ben een man en dus geneigd dingen vooral vanuit mannelijk perspectief te bezien. Verder is elke relatie uniek en vraagt elke relatie zijn eigen oplossingen. Dus wat ik schrijf zal lang niet bij iedereen resoneren of van toepassing zijn. Maar toch wil ik wat bespiegelingen geven waar wellicht inspiratie aan kan worden ontleend om de vicieuze cirkel te doorbreken.

 

 

Praten (over gevoel)

Ik heb mezelf heel lang als een nogal liefdeloos persoon gezien. Als mijn partner vroeg “houd je van me?” wist ik daar geen goed antwoord op te geven. Wat is houden van? Ik had het idee dat ik pas kon zeggen dat ik van iemand hield als ik een warm gevoel rond het hart kreeg als ik die ander zag of aan haar moest denken. Maar dat gevoel had ik niet, ook niet naar mijn ouders. Dat vond ik niet mooi van mezelf (ook niet fijn vóór mezelf want het leek me heel weldadig om dat wel te kunnen voelen). Ik kon er echter niets aan veranderen.

Ik was de 50 al lang gepasseerd toen iemand een keer tegen me zei, dat hij me zo’n liefdevol persoon vond. Ik werd daar heel erg door geraakt. Misschien was ik toch niet zo slecht en waren er ook andere manieren om van iemand te houden.

 

Rond die tijd ben ik bewuster met mijn gevoel gaan leven. Ik heb in de hoogste hemel en in diepste hel vertoefd. Die hoogste hemels duurden helaas zelden langer dan een minuut, en waren ook niet op te roepen. Het overkwam me. Na zo’n ervaring was ik weken kapot: zoiets ontzagwekkend moois maar zo kort en zo ook volkomen onbereikbaar. Mijn verblijven in de hel duurden beduidend langer.

Ik vertel dit om verschillende redenen.

 

• Als iemand helemaal geen ervaring heeft met de wereld van gevoel. dan kan het heel beangstigend zijn als je wordt uitgenodigd die wereld te betreden, en dat is niet eens helemaal ten onrechte.
• Een van die angsten is dat je denkt dat er iets is wat je zou moeten voelen, en dat je faalt als dat ‘iets’ er niet blijkt te zijn.
• Je weet niet wat de ander er verder nog van weerhoudt de wereld van gevoel te betreden. Dat kunnen hele diepe, goed weggestopte wonden zijn.
• Wil je een ander uitnodigen de wereld van zijn gevoel te betreden, dan moet je hem heel veel veiligheid bieden, en vooral geen vooropgezet verwachtingen hebben van wat de ander zou moeten voelen. Je moet ook aannemelijk weten te maken dat je die echt niet hebt. Dat is best heel lastig. Dat vereist dat je zelf heel stevig in je schoenen staat.
• Het is heel onveilig als een schuchtere uiting van gevoel door de ander beantwoord wordt met een overweldigende hoeveelheid gevoel en drama.
• Ik denk dat het begrip “gevoel” vaak veel te beladen is. Misschien werkt het wel beter als je dat woord helemaal niet gebruikt en vraagt “wat vind je ervan?” in plaats van “wat voel je”. Ook minder “esoterische” communicatie kan heel verbindend zijn. Bij de zorgen van alle dag heeft ieder mens zijn successen en afknappers, angsten en verlangens. Dat zijn ook gevoelens je hoeft ze alleen niet zo noemen.
• Mijn ervaring is dat onbevooroordeelde oprechte nieuwsgierigheid, en jezelf kwetsbaar durven opstellen een van de beste manieren is om met een ander in verbinding te komen.
• Als je bij elkaar spontaan heel warme gevoelens oproept maakt dat een relatie wel gemakkelijker, maar uiteindelijk denk ik dat zaken als respect en er voor de ander zijn als die je nodig heeft, veel waardevoller zijn dan een warm gevoel rond het hart. Heb oog voor wat er wel is.
• Ik denk dat de waarde van gevoel nogal eens overschat wordt. Ik heb een tijd gedacht dat gevoel een feilloos kompas was. Ik dacht: “Gedachten kun je manipuleren. Je kunt met allerlei redeneringen jezelf heel goed voor de gek houden, maar gevoel dat is er gewoon onloochenbaar”.
  Ik ben erachter gekomen dat dat niet klopt. Je gevoelens worden namelijk in hoge mate bepaald door wat je denkt.

 

Dit artikel is eigenlijk al veel te lang. En het is onevenwichtig, omdat ik wel aandacht heb gegeven aan praten, maar niet aan vrijen. Dat zal ik binnenkort alsnog doen.

 

 

Breng dit blog onder de aandacht van een vriend

reactie van Elisa --- 18-Sep-2018 14:07
----------------------------------------------------------------
ik ben blij dat je weer bent begonnen met de blog. Geeft mij stof tot nadenken. Je kunt het mooi verwoorden. Ik ben benieuwd naar “je gevoel” bij de tango....Aangezien ik zelf idd heel erg vanuit gevoel denk, is dit weer een eye-opener...... Dank je wel.....

reactie van Jeroen --- 18-Sep-2018 17:49
----------------------------------------------------------------
Hallo Elisa Dank je wel voor je reactie. Het is fijn te horen dat mijn boodschap in goede aarde valt. Je vraagt naar mijn gevoel in de Tango. Welnu Ik ben groot gebracht met de filosofie dat de geest superieur is aan het lichaam, en dat derhalve elk probleem met gezond verstand is op te lossen. Verder heb ik een wetenschappelijke opleiding genoten. Ik vond dingen die verder gingen dan je met verstand kon beredeneren, wel intrigerend, maar toch ook een beetje zweverige luxe. In een periode (zo rond mijn vijftigste) waarin ik het nogal moeilijk had gehad vond ik dat ik me nu wel een keer de luxe mocht permitteren om eens nader met die zweef-wereld kennis te maken en belandde ik op een spiritueel cursuscentrum. Er ging een hele nieuwe wereld voor me open, waarin juist die dingen die niet te beredeneren zijn het belangrijkst leken te zijn. Rond die tijd heb ik ook de tango ontdekt, en die sloot prachtig aan bij mijn nieuwe bewustzijn. De tango is heel belangrijk voor mij. Hij heeft me niet alleen veel vriendinnen en vrienden opgeleverd, hij verschaft me ook een portie lichamelijke intimiteit (in het westen heerst er buiten relaties een heel ongezonde intimiteitswoestijn) en biedt me ook de mogelijkheid om ervaring op te doen op het gebied van gevoel, intimiteit en omgang met de andere sekse. Heel af en toe heb ik heel fijne intieme dans, waarbij ik het gevoel heb nauwer met de ander verbonden te zijn dan dat ik ooit in mijn huwelijk met mijn vrouw ben geweest. Maar ook dit is volstrekt niet reproduceerbaar. Het is juist ontzettend spannend om te gaan dansen met iemand met wie ik zo’n fijn moment hebt gehad, omdat mijn angst groot is dat ik dan zal teleurstellen. Laatst had ik (wat me nog nooit eerder is gebeurd) negen tanda’s lang met drie verschillende partners de ene prachtige intieme dans na de andere. Ik dacht: “nu kan ik het eindelijk”. De dag daarop was het weer een grote puinhoop. Als ik ga dansen, begin ik open, en ik dring geen intimiteit op. Ik ga er niet van uit dat de ander op mijn intimiteit zit te wachten. Ik probeer mijn partner er wel non-verbaal toe uit te nodigen. Maar als respons uitblijft dan ga ik een vrolijk feestje maken van de dans.

reactie van Jeroen --- 19-Sep-2018 00:13
----------------------------------------------------------------
Hallo Pierre In mijn blog probeer ik juist verbinding te maken tussen het alledaagse en een diepere zin der dingen. Het is dan bijna onvermijdelijk dat ik vaak begin met alledaagse dingen. Ik kan het niet zo goed hebben dat je zo denigrerend doet over Irvin Yalom. Hij is een bevlogen psychotherapeut en een begenadigd schrijver. Hij heeft heel eerlijke boeken geschreven over zijn vak, waarin hij ook heel open over zijn onzekerheden en vergissingen schrijft. “Liefdes scherprechter” en “therapie als geschenk” echte aanraders. In dat laatste boek (hij is al heel oud) kijkt hij met heel veel dankbaarheid terug op zijn loopbaan, en probeert hij in 100 stellingen aan de volgende generatie over te brengen wat hij tijdens zijn decenniaLange praktijk geleerd heeft. Zijn roman de therapeut zit niet alleen heel knap in elkaar met een driedubbele plot, het is tegelijkertijd een kritische beschouwing op zijn vak en een ode aan integriteit. Daarnaast heef5 hij drie romans over filosofen geschreven, over Schopenhouer, Nietsche en Spinoza. Daarmee maakt hij in Romanvorm het gedachtengoed van deze filosofen heel toegankelijk. Nietsches tranen vind ik geniaal. Nietsche was een heel moedige, bijna drieste en duizelingwekkend scherpe denker, en die Scherpte heeft Yalom weten te vangen, in een roman die echt gebeurd had kunnen zijn. Heel veel details in de roman berusten op historische gegevenheden. Yalom geeft ook een verantwoording over wat feit en wat fictie was. Het verhaal gaat over een ontmoeting tussen Nietsche en Joseph Breuer de leermeester van Freud. “Het raadsel Spinoza” heeft bij mij heel veel bewondering opgeroepen voor Spinoza, die helemaal in zijn eentje door heel dapper, los van de opvattingen van zijn tijd te denken, een filosofie ontwikkeld die heel dicht staat bij de filosofie die jij in je reactie uitdraagt. En hij leefde er ook naar. Het verhaal speelt gedeeltelijk in de tijd van Spinoza, waarbij ook weer zoveel mogelijk is aangesloten bij historische gegevenheden. Yalom heeft alleen als extraatje een vriend geïntroduceerd waartegen Spinoza kon praten. De tweede verhaallijn in het boek speelt rond de tweede Wereldoorlog. Yalom werd geïnspireerd voor het verhaal tien hij de nog bestaande woning van Spinoza in Rijnsburg bezocht, en hij hoorde dat de Duitsers zijn hele bibliotheek hadden meegenomen. De Duitsers konden niet rijmen dat Goethe, als een van de grootste Duitsers, altijd een exemplaar van van de Ethica van de Jood Spinoza op zak had. Het verhaal gaat over de nazi-ideoloog Rosenberg. Als extraatje voert Yalom hier een psychiater op waarmee hij tracht te doorgronden hoe Rosenburg tot zo een onmenselijke ideologie heeft kunnen komen. Ook de filosofie van Nietsche was zijn tijd vooruit en heeft wel “boeddhistische” trekken, maar bij hem is het wat minder verwonderlijk omdat in zijn tijd de oosterse filosofieën toegankelijker waren dan in de tijd van Spinoza. Een heel mooie, beknopte en toegankelijke inleiding op het werk van Spinoza is het boekje”en je zult spinazie eten van Jan Knol. Hartelijke groeten Jeroen

Geef een reactie

Naam *

Email (als je een melding wil dat je bericht verstuurd is
of als je een reactie wil)

Reactie

* verplicht veld