16-Oct-2016

Utereg me Stadsie

Klik op een plaatje voor een grotere afbeelding

Ik fietste laatst op een zaterdagochtend door de stad. De zon scheen, het carillon van de Dom werd bespeeld, en ineens ging er een warme golf van geluk door me heen. Ik realiseerde me: "Ik houd van deze stad".

En ik kon heel veel dankbaarheid voelen voor al die mensen die er aan bijgedragen hebben en nog bijdragen dat Utrecht zo’n fijne stad is: van de bouwers en de beiaardier van de Dom tot de kooplieden op de bloemen- en de lapjesmarkt.

Dankbaarheid voor de mensen die het klaar weten te spelen Utrecht steeds fietsvriendelijker te maken, die het groen beheren en dankbaarheid voor de gemeente en de kunstenaars  die met subtiele toevoegingen de stad veel mooier maken, zoals met de prachtige lantarenpalen van Pijke Koch, en het lint van letters en de gebeeldhouwde lantarenconsoles langs de grachten.

Het is zo’n fijn ontzettend fijn gevoel dat houden van. Het is puur geluk. En het lijkt zo ontzettend simpel. Als ik op deze manier een beetje bewust om mij heen kijk zijn er ontelbaar veel dingen om van te houden. Daar ligt het kennelijk niet aan.

Wat weerhoudt me er dan in ’s hemelsnaam van om permanent gelukzalig door het leven te gaan.

Ik ben op het ogenblik "Geluk zonder voorwaarden" van Michael Singer aan het lezen. In de ondertitel van deze Nederlandse vertaling van het oorspronkelijke "The untethered Soul" staat eigenlijk al zijn antwoord op deze vraag. Het is een knipoog naar de bestseller "Wij zijn ons Brein" van Dick Swaab. Die ondertitel luidt "Wij zijn niet onze gedachten".

Singer heeft het erover dat we allemaal een non-stop kletsmajoor in ons hoofd hebben. Als we iemand om ons heen zouden hebben die net zoveel commentaar levert als onze gedachtestroom, dan zouden we binnen de kortste keren gillend gek worden. En zo iemand zit er kennelijk in ons hoofd.

Ik heb gemerkt dat ook vlak voordat ik in slaap val, dat stemmetje nog eindeloos aan het kwetteren is, maar als ik mezelf dan af vraag waar het over gaat zou ik dat dan echt niet weten. Misschien is dat zelfde stemmetje ook wel hetgene wat aan je dromen ten grondslag ligt. Nou dan kun je nagaan hoe gek het je kan maken. Dat zou dus betekenen dat we ook overdag gedeeltelijk in een soort droomwereld leven. Misschien klopt dat wel. Het zal wel niet voor niets zijn dat het bereiken van verlichting ook wel eens ontwaken wordt genoemd.

Volgens Singer zal ons zicht op de echte werkelijkheid verduisterd blijven zo lang we meegaan in het beeld van de werkelijkheid dat onze gedachtestroom ons voorspiegelt. Wat hij stelt komt er min of meer op neer dat we verlicht zijn op het moment dat we die illusoire werkelijkheid van onze gedachten weten door te prikken.

Ik wil dat allemaal graag geloven, te meer omdat het me enkele keren vergund is geweest een heel korte blik achter dat rookgordijn van gedachten te mogen werpen.

Maar hoe krijg je het voor elkaar om dat rookgordijn definitief op te ruimen.

Singer betoogt dat het heel voor de hand liggend is dat we ons vereenzelvigen met dat stemmetje omdat het al ons hele leven bij ons is en volgens hem is dat nu juist de vergissing. We moeten ons er bewust van worden dat we niet dat stemmetje zijn maar degenen die dat stemmetje waarnemen. Pas dan kunnen we ervoor kiezen om ons niet langer gek te laten maken. De weg naar geluk zonder voorwaarden is steeds beter het onderscheid te leren maken tussen dat stemmetje en ons ware zelf.

Breng dit blog onder de aandacht van een vriend

reactie van Marleen --- 25-Oct-2016 22:29
----------------------------------------------------------------
Lieve Jeroen, ik vind het mooi om te merken hoe je steeds meer liefde ontdekt, in de breedste zin van het woord. Wat ik met jou nav deze blog wilde delen is dat mijn weg om dat rookgordijn op te ruimen, vipassana is. Een praktische meditatieve weg die ervoor zorgt dat je de souvereine toeschouwer in jezelf zo krachtig maakt dat de identificering met het stemmetje verbleekt en de echte identiteit steeds sterker beleefbaar wordt. Je moet maar eens googelen....liefs, Marleen

reactie van Laura --- 26-Oct-2016 06:25
----------------------------------------------------------------
nou de liefde voor de stad Utreg deel ik met je! Die Dom raakt mij telkens weer, vooral als ie opdoemt als ik van buiten de stad aankom!! En tja dat stemmetje in je hoofd, die kwebel! Voor mij “ werkt“ door de dag heen...... adem.... En mijn meditatie‐vorm heb ik nog niet gevonden en fijn dat Marleen wel n “ hoofd‐rust“ voorstel heeft! Lieve groet van Lauvrouw op weg ;‐)

reactie van Egbert --- 26-Oct-2016 14:55
----------------------------------------------------------------
De liefde voor Utrecht deel ik met je Jeroen, en volgens mij komt dat ook omdat er behoorlijk veel fijne mensen bivakkeren (zoals jij bijvoorbeeld). Verder vraag ik me af of een continue geluksgevoel wel uit te houden is. Mijn “methode“ is om zoveel mogelijk een bewustzijn in het hier‐en‐nu te hebben. Abrazo, Egbert

reactie van Frieda Boekel --- 26-Oct-2016 18:54
----------------------------------------------------------------
Vandaag net weer een verdiepingstraining gegeven aan buurtbemiddelaars, waarin ik aangeef dat een conflict ontstaat door de verschillende gedachten over een gebeurtenis die plaatsvindt. Het is maar met welke ogen je kijkt ⁄ vanuit welke ervaringsachtergrond. Door in te zoomen op de gedachten ontdekken buren dat iedereen andere gedachten heeft en dat je daar nog uren over kan uitwisselen, zonder dat het beter wordt. (standpunten uitwisselen) Veel interessanter is te constateren dat het zo is en de gedachten te richten op: en hoe nu verder? Gedachten kunnen namelijk ook vreselijk creatief zijn, als ze daar naar gestuurd worden.

Geef een reactie

* verplicht veld