Wat is Liefde?
Wat is Liefde?

Klik hier voor de
10 gulden regels
voor een liefdevol leven (met praktische tips)

(of hieronder als je tevens bericht wilt krijgen bij een
nieuwe aflevering van dit blog)



  
MENU    •    Houd me op de hoogte  

19-Aug-2016

Depressie… Hoe kom je er van af?

 

In mijn vorige blog heb ik geschreven dat er heel veel te winnen is als je een depressie te boven weet te komen. Misschien kan iemand die in een depressie zit daar een beetje moed uit putten, maar de meest prangende vraag waar hij mee zit zal toch zijn: “Hoe kom ik er van af?” Daarom wil ik deze, uitgebreidere, editie van mijn blog wijden aan een antwoord op deze vraag.

 

Ik realiseer me heel goed dat geen twee depressies het zelfde zijn, en het enige wat ik kan doen is aangeven wat mij behulpzaam is geweest bij het overwinnen van mijn depressie. Al denk ik wel dat een aantal van de punten die ik aanreik toch wel een wat meer algemene geldigheid hebben.

 

Toen ik door een depressie overvallen werd ging ik allereerst als een bezetene op zoek naar iets of iemand die me er van af kon helpen. Op een gegeven moment drong echter tot me door dat al dat therapeutenvolk er nog minder van begreep dan ikzelf. En ik realiseerde me dat uiteindelijk ikzelf de enige was die me van die depressie verlossen kon.

Ik denk dat de eerste en allerbelangrijkste stap in mijn genezingsproces was dat ik aanvaarde en accepteerde dat die depressie helemaal mijn verantwoordelijkheid was. Iedereen komt in zijn leven problemen tegen die hij moet oplossen. Dit was een uitdaging die het leven mij stelde.

 

Toen ik me dat realiseerde zakte de moet in mijn schoenen. Wat me te doen stond zag eruit als een onbeklimbare berg, en ik had al zo weinig energie, Heel vaak heb ik gedacht dat het onmogelijk was om eruit te komen. maar toch was het beklimmen van die berg, de enige uitweg uit te ellende.

 

Terugkijkend kan ik zeggen: Probeer je niet te laten verlammen door het beeld van de onbeklimbare berg. Concentreer je op stapjes die je nu, met je beperkte energie, kan zetten. Dat is het enige wat je moet doen en ook het enige wat je kan doen. Je druk maken over wat er daarna nog moet gebeuren heeft geen enkele zin. Het mooie is dat elk stapje dat je weet te nemen, je niet uitput, maar juist je ongemerkt meer energie geeft.

Heel lang bleef de berg er ongenaakbaar onbeklimbaar uitzien. Op een gegeven moment dacht ik te zien dat die berg toch een klein beetje lager was geworden, maar het kon ook gezichtsbedrog zijn. In wezen was ik toen al een heel eind op de goede weg, ook al durfde ik het nog niet te geloven.

 

Waar je voor moet oppassen is dat je in niet een slachtofferrol terecht komt want daarmee verklaar je jezelf per definitie onmachtig om je problemen op te lossen. Ik denk dat je dan grote kans loopt om in je depressie te blijven hangen en daarmee jezelf veroordeelt om voor de rest van je leven antidepressiva te moeten slikken.

 

Ik was heel erg geneigd mezelf om die depressie te veroordelen: Wat voor een schlemiel was ik wel niet, er zijn zoveel mensen die het oneindig veel moeilijker hebben dan ik, en die wel hun levenslust weten te bewaren.

 

Achteraf zeg ik: probeer jezelf met mildheid te bekijken. Je hebt niet bewust voor die depressie gekozen. En het is ook geen teken van slapheid. Mensen die een depressie krijgen hebben vaak jaren keihard gevochten voor hun levensgeluk en komen er op een gegeven moment achter dat de manier waarop ze dat doen niet werkt, dat ze op een doodlopende weg zijn aangeland, Dan verliezen ze alle energie omdat ze niet weten waar ze die energie dan wel op zouden moeten richten. En ze zijn al zo moe van al dat vechten.

 

De mensen zeggen wel eens je krijgt “kracht naar Kruis”, ofwel je zult altijd de kracht krijgen die nodig is om je problemen op te lossen. Soms denk ik wel eens dat het juist omgekeerd is: Je krijgt kruis naar kracht, ofwel de sterksten onder ons krijgen het juist het zwaarst voor hun kiezen. Dat is best nog wel te begrijpen. Juist de sterken kunnen, gedreven door (vaak onbewuste) verkeerde overtuigingen of onterecht verantwoordelijkheidsgevoel, heel erg lang doorgaan op een doodlopende weg (zelfs als er al helemaal geen weg meer is), en zichzelf daardoor heel diep uitputten.

 

Als je zelf de volledige verantwoordelijkheid voor je depressie neemt wil dat echter niet zeggen dat er geen hulp mogelijk is. Sterker nog. Ik ben er van overtuigd dat je zult zien dat er dan links en rechts helpende handen worden aangereikt. Je moet die toegestoken handen wèl als dusdanig herkennen en ook wèl aanpakken.

 

Bij mij hadden die helpende handen de vorm van kleinere en grotere uitnodigingen om me buiten mijn “confort-zone” te begeven. Tijdens die depressie vond ik het verschrikkelijk om uit huis te gaan. Ik kreeg dan het gevoel of ik met niets aan deze wereld gebonden was, en dat ik elk ogenblik het oneindige niets van het heelal kon worden ingeblazen, zonder dat daar ook maar een haan naar zou kraaien. Het liefst zat ik achter mijn computer te “nerd-en” en websites in elkaar te timmeren. Dan voelde ik die depressie het minst.

Vaak kon ik daardoor zelf de kracht niet opbrengen om naar buiten te gaan. Maar als iemand mij uitnodigde om een wandeling te maken zag ik daarin zo’n uitgestoken hand en dan zei ik altijd “ja”, hoezeer ik er ook tegenop zag.

 

Ik had wel behoefte aan sociaal contact, maar ik zag er ook enorm tegen op. Ik had het gevoel dat mensen al op kilometers afstand konden ruiken dat ik “melaats was” en dat ze het liefst met een grote boog om me heen zoden willen lopen. Ik wilde mensen pas weer zien als ik mezelf weer gewoon voelde, omdat ik bang was dat ik ze voor altijd van me zou vervreemden als ik ze nu onder ogen kwam.

Heel vaak hebben mensen me er van proberen te overtuigen dat ik helemaal niet zo’n onaangenaam gezelschap was. Maar ik kon het niet geloven.

Achteraf denk ik dat het ook in dit opzicht heel belangrijk is dat je je depressie helemaal aanvaart als jouw verantwoordelijkheid. Pas als je in een slachtofferrol schiet wordt je onaangenaam gezelschap.

Verder is sociaal contact heel heilzaam, vooral ook als je dat benut om je in de ander te verdiepen. Ten eerste vinden mensen het altijd fijn als je ze ziet staan en als ze hun verhaal kunnen doen, maar het haalt je gedachten ook weg bij je eigen sores, het relativeert en het doorbreekt je “kringetjes-denken” wat onherroepelijk toeslaat als je lang in je eentje bent.

 

Op een gegeven moment vroeg een vriendin me of ik samen met haar dansles wilde nemen. Ik vroeg me af hoe ze dat in Godsnaam leuk zou kunnen vinden, ik zag er als een berg tegenop, maar ik herkende ook hierin een uitgestoken helpende hand in die ik hoe dan ook aan moest nemen.

 

Je moet natuurlijk niet gaan zitten wachten tot er een helpende hand wordt aangereikt, en wel kijken of je ook zelf stapjes kan nemen.

Een voorbeeld van een heel klein ministapje was het volgende. Ik vond het al een marteling om mijn huis uit te gaan, Nog erger vond ik het om boodschappen te doen. Wie was is ik dat ik zomaar al die boodschappen in mijn mandje mocht doen? Dat verdiende ik toch helemaal niet? Vaak kon ik pas vlak voor sluitingstijd de moed opbrengen om naar de supermarkt te gaan.

Ik had op een dieet van thuisbezorgde pizza’s kunnen leven, of boodschappen aan huis kunnen laten brengen. Maar ik koos ervoor toch boodschappen te gaan doen, en ik kocht altijd eten voor maar een dag, zodat ik gedwongen was om minstens een keer per dag naar buiten te gaan.

 

Van lieverlee ben ik grotere stapjes gaan nemen.

Op een gegeven moment besloot ik vrijwilligerswerk te gaan doen om wat gemakkelijker een leefpatroon aan te kunnen houden en regelmatig de deur uit te komen. Het klinkt simpel, maar wat heeft het me dat een moeite gekost, om alleen al de moed bij elkaar te rapen om een sollicitatiegesprek aan te gaan. Ik dacht dat ik echt helemaal niets meer kon. En ook hierbij had ik het gevoel dat mensen dat op kilometers afstand konden zien. Om mezelf toch zover te krijgen, zorgde ik wel voor en stok achter de deur, door mensen te vertellen dat ik het zou gaan doen.

En zo kwam het dan dat ik uiteindelijk rekenles ben gaan geven aan minder begaafde mensen (sommigen keken ze het in Keulen zagen donderen als je vroeg wat 10 plus 1 was), en computerles aan mensen met een psychische handicap. Ik zag een kant van de maatschappij waar ik nooit eerder me in aanraking was geweest, en realiseerde me eens te meer hoe ontzettend bevoorrecht ik was.

 

Het allermooiste voorbeeld van een toegestoken hand was het volgende.

Ik had ook het gevoel dat mijn huis langzaam aan steeds meer aan het verloederen was, maar dat ik niet bij machte was daar iets aan te doen. Ik raakte verlamd bij de gedachte aan wat er allemaal gedaan moest worden en ik had geen idee waar ik zou moeten beginnen.

Toen gaf een vriend, die net een heel lucratieve huizendeal had gesloten, mij € 5000 om een nieuwe keuken te kopen.

Wat voor een onbeklimbare berg doemde er nu weer op: nieuwe keuken, maar dan moet je ook wat aan de keukenvloer en de vloer van de huiskamer doen, wat dan betekent dat je eerst de huiskamer moet schilderen etc. Ik die er al als een berg tegen opzag om boodschappen bij Albert Heijn te doen, Ik zou nu eindeloos naar Ikea en naar bouwmarkten moeten gaan om een keuken, vloeren, tegels, gereedschap, verfspullenen en allerhande onvoorzien uit te zoeken, er moest een aannemer geregeld worden om de keuken te plaatsen etc. etc.

Maar hoe ongenaakbaar die berg er ook uit zag, dit was onmiskenbaar weer zo’n uitgestoken hand die ik niet mocht weigeren.

Bij deze hele onderneming manifesteerde zich een aantal keer een tweede heel troostrijke wetmatigheid:

Als je er echt voor kiest de verantwoordelijkheid voor je depressie te nemen, dan is de redding nabij elke keer dat de nood het hoogst.

 

Op een gegeven moment had ik vier keukens. Ten eerste de kale ruimte waar mijn oude keuken gezeten had, ten tweede mijn slaap- en loggerkamer die vol stonden met verhuisdozen waar mijn keukenspullen in zaten. Dan wat keukenspulletjes in de badkamer die de facto mijn enige functionerende keuken vormde en ten vierde anderhalve kubieke meter in dozen verpakte nieuwe keuken die ze in mijn woonkamer hadden gedropt. De woonkamer die toch al overhoop lag omdat ik daar aan het stoeien was met een nieuwe houten vloer die pas bij de derde poging goed kwam te liggen.

Ik had het zo geregeld dat de keuken afgeleverd zou worden de dag voordat de aannemer kon beginnen de keuken te plaatsen.

Maar toen belde de aannemer op dat hij ernstig ziek was geworden, en dat het er naar uit zag dat hij het eerste half jaar niet zou kunnen werken.

Ik dacht: dit komt nooit meer goed: er was geen normaal plekje meer in mijn huis, en een geen enkel zicht op hoe dat allemaal in orde zou moeten worden gebracht. Ik zou gek worden van de rotzooi.

 

Toen belde er iemand aan. Het bleek dat hij zich vergist had en dat hij eigenlijk bij mijn buurman moest zijn, maar hij kwam toch even binnen, overzag de puinhopen en hoorde mijn verhaal aan. Toen zij hij: “Ik ben ook met een nieuwe keuken bezig. Maar de man die dat voor mij doet kan nu even niet verder. Hij moet twee weken wachten op een bestelling tegels. Ik kan wel vragen of hij jou wil helpen”.

En zo geschiedde, waardoor alles toch weer in orde is gekomen.

Dat hele avontuur heeft me heel erg geholpen weer zelfvertrouwen en kracht te herwinnen.

 

Gedurende die gestage worsteling die alles bij elkaar bijna anderhalf jaar geduurd heeft, kwam heel langzaam de oorzaak van depressie boven water. De oorzaak voor een depressie zal voor iedereen anders zijn, maar ik denk dat het altijd een noodkreet van je organisme is dat er om schreeuwt dat er iets veranderd moet worden. Dat kan een baan of een relatie zijn, maar heel vaak is het niet meer dan een, vaak onbewuste, ondermijnende overtuiging.

 

Het was duidelijk dat mijn depressie was getriggerd door het stuklopen van een relatie. Maar dat op zich hoefde toch niet zo’n ramp te zijn.

Dat het echter wel een ramp werd kwam door een onbewuste overtuiging, waarvan ik me heel langzaam bewust begon te worden. Dat was de overtuiging dat ik het niet zou redden als ik niet aan de vrouw zou komen. Dat ik dan langzamerhand zou verloederen. De relatie had ik gezien als laatste mogelijkheid dat het ooit nog goed zou komen, en nu die op niets was uitgelopen was ik dus reddeloos verloren.

Dat ik die overtuiging had drong heel langzaam tot me door, en nog langzamer hoe idioot die eigenlijk was. Er zijn miljoenen alleenstaande mannen die voor zich zelf kunnen zorgen. Waarom ik dan niet? Ik zorgde al 15 jaar heel goed voor mezelf, ik wist mijn huis gezellig te maken, ik kon lekker koken, ik had geen vrouw nodig om te weten wat voor kleren ik moest kopen. Om te bewijzen dat ik geen vrouw nodig had, heb ik zelfs enige tijd mijn eigen kleren genaaid. Maar dat was kennelijk allemaal toch niet genoeg om die ondermijnende overtuiging te ontkrachten.

 

De definitieve omslag kwam toen ik een keer een avond lang heel geconcentreerd met een zeer gemotiveerde bijlesleerlinge had zitten werken.

(Ook het feit dat mensen me gevraagd hadden hun dochter bijles te geven, was weer zo’n handreiking geweest die ik niet had mogen weigeren. Ook al had ik ook hier het gevoel dat die mensen op kilometers afstand konden zien dat ik er niet geschikt voor was. Ook had ik er opzettelijk voor gekozen bij haar aan huis les te geven, ook al was het elke keer een marteling als ik er naar toe moest fietsen.)

 

Aan het eind van die bewuste bijles-avond realiseerde ik me ploseling dat dit nu precies datgene was wat ik eigenlijk wilde. Dat de meest gelukkige momenten in mijn leven die waren waarbij ik in nauwe verbinding met anderen er helemaal voor was gegaan gaan om iets goeds of iets moois van de grond te krijgen. In wezen was ik daar de hele avond me bezig geweest, en voor dat geluk was het dus helemaal niet nodig dat er een vrouw in mijn huis rondliep die ’s nachts bij mij in bed kroop. Ik realiseerde me dat er in mijn leven legio mogelijkheden zijn om dat geluk te ervaren.

 

En vanaf dat moment was ik genezen. Ik durfde het nog wel niet te geloven, maar de depressieve gevoelens kwamen niet meer terug.

Wat overigens niet wegneemt dat het toch ook heel heilzaam en helend was dat heel veel mensen lieten merken hoe blij ze waren dat ik weer tot het land der levenden was teruggekeerd.

 

Afbeelding: Detail van Johannes de Doper in de wildernis  van Geertgen tot Sint Jans

Klik hier voor de volledige afbeelding.

 

 

 



Breng dit blog onder de aandacht van een vriend


reactie van Turksan --- 19-Aug-2016 23:26
----------------------------------------------------------------

Beste Jeroen, Ik heb het met plezier gelezen en zag heel veel punten waar ik me zelf zag. Je hebt gelijk de depressie treft alleen de aller steksten, ik realiseer me nu wat ik allemaal heb meegemaakt. Jeroen ik wens je veel succes en hoop nog heel veel van je mogen lezen. Ik hoop volgende week weer bij het computerles te zijn. Goed weekend! Vriendelijke groeten, Turksan


reactie van Wilco Machielse --- 20-Aug-2016 07:01
----------------------------------------------------------------

Hallo Jeroen. Soms vind ik een blog al gauw te lang, ook als ik die zelf geschreven heb en terug lees. Ik ben blij dat ik hier in mijn Appelzeller B&B een uurtje vroeger dan gepland wakker werd. Zo mocht jouw blog van mij lekker doorgaan. Grootste inzicht: zoals jij 100% openhartig beschrijft, hoeft niet perse over een depressie te gaan. Jij beschrijft zaken als onzekerheid, even weinig zelfvertrouwen, het zinnetje “ik ben niet goed genoeg“ enz. zoals ook ik dat ken. Mijn buitenwereld verbaast zich over mijn tomeloze energie en conditie (terwijl wij op dezelfde dag in 1947 zijn geboren ๐Ÿ˜‡๐Ÿ˜Ž๐Ÿ˜) Waar ik ook mijn zwakke momenten ken. Zo moest ik ook heel lang denken en moed verzamelen om na 13 jaar mijn lat relatie te beรซindigen. Hetbomgekeerde van wat jij beschrijft echter met precies hetzelfde resultaat ⁄ inzicht. Nou, ik ga maar eens opstaan, want er valt straks weer Letterlijk!!!!! een hoge berg te beklimmen. Liefs en alle goede. Nogmaals dank voor jouw mooie verhaal. Haha en dat helemaal gratis !!!


reactie van anneke spijker --- 20-Aug-2016 09:49
----------------------------------------------------------------

Een indrukwekkend verhaal Jeroen. Bizonder dat je je zo bloot durft te geven.Geweldig dat je je depressie hebt weten te overwinnen en je plezier put uit je vrijwilligerswerk.Een verhaal om nog eens opnieuw te lezen en te overdenken.Veel dank en hartelijke groet,Anneke Spijker


reactie van Nelleke --- 20-Aug-2016 11:52
----------------------------------------------------------------

๐Ÿ˜๐Ÿ’–๐Ÿ’ž๐Ÿ’๐Ÿ˜˜๐Ÿ‘๐ŸŒž


reactie van Frieda --- 20-Aug-2016 20:48
----------------------------------------------------------------

Respect voor je blog Jeroen; je openheid, inzichten, manier van schrijven en de herkenbaarheid. Dank voor het delen.


reactie van Llewellyn Bogaers --- 23-Aug-2016 08:17
----------------------------------------------------------------

Jeroen, wat ben je een prachtige weg gegaan, jouw weg... Namastรฉ, Llewellyn


Geef een reactie

Naam *



Email (als je een melding wil dat je bericht verstuurd is
of als je een reactie wil)



Reactie






* verplicht veld

inhoud blog

09-May-2016

Einstein over Liefde


15-Nov-2019

Help de passie verdwijnt!


20-Oct-2019

Slow Sex


19-Mar-2019

Controverses rond relatietherapie


16-Nov-2018

Relatie verbeteren door ruzie?


30-Oct-2018

Geven als relatievalkuil


16-Oct-2018

Praten over Vrijen


03-Oct-2018

Relatie-valkuil: Verwachtingen


25-Sep-2018

Denken mannen echt maar aan รฉรฉn ding


18-Sep-2018

Hij wil vrijen, zij wil praten


11-Sep-2018

Relatie als antwoord op levensvragen


09-Sep-2018

Relatie valkuilen


28-Sep-2017

Griet op de Beeck


18-Sep-2017

Toewijding, Devotie en Ontzag


29-May-2017

Het verschil tussen vrouwen en mannen


15-Apr-2017

Passie & Toewijding


24-Mar-2017

Bloemen


24-Feb-2017

De spanning tussen verbinding en autonomie


04-Feb-2017

Helende tearjerkers & de kunst van het troosten


28-Jan-2017

Gatentheorie is schadelijke bullshit


08-Jan-2017

Hoed u voor het correcte denken


26-Dec-2016

Woede


09-Dec-2016

Verlangens de richtingaanwijzers van onze ziel


23-Nov-2016

Contact maken


15-Nov-2016

Wat Trump ons over liefde leert


03-Nov-2016

Geluk=Liefde


16-Oct-2016

Utereg me Stadsie


07-Oct-2016

‘Nog lang en gelukkig’ een sprookje?


25-Sep-2016

Kwetsbaarheid loont


15-Sep-2016

De mensheid groeit: steeds sneller!


03-Sep-2016

Liefdewerk


27-Aug-2016

To Be Single or not to Be Single


19-Aug-2016

Depressie, hoe kom je er vanaf


07-Aug-2016

Depressie als opstapje naar meer Liefde


30-Jul-2016

De helende kracht van Liefde


12-Jul-2016

Beauty is in the eye of the beholder


02-Jul-2016

(G)een Open Hart


28-Jun-2016

Wordt de wereld beter?


20-Jun-2016

Hoed u voor Verliefdheid


14-Jun-2016

Mannetjes en vrouwtjes


06-Jun-2016

Hoezo... alles is Liefde?


30-May-2016

Mildheid


23-May-2016

Onvoorwaarde­lijke liefde


16-May-2016

Van jezelf houden?